Μην αλλοιώνουμε τα βαφτιστικά μας ονόματα!

Το κακό πραγματικά παράγινε. Σπάνια σήμερα, στην εποχή της ματαιοδοξίας και επίδειξης, παραμένει απείραχτο το βαπτιστικό μας όνομα. Δηλαδή το όνομα που εκφωνήθηκε από τον ανάδοχό μας και τον ιερέα την ώρα του μεγάλου Μυστηρίου του Αγίου Βαπτίσματος και το είχε δώσει ο σαρκικός μας πατέρας την όγδοη από τη γέννησή μας ημέρα αλλοιώνεται. (Σωστό είναι, όχι να φωνάζουμε το νήπιο σαν νάναι ζώο για μήνες μέχρι τη βάπτισή του: μπέμπη, μπέμπα, μπουμπού, μπούα κλπ αλλά εξαρχής με το πλήρες κανονικό του όνομα).
 

Στις μέρες μας λοιπόν, στην γενεά των ματαίων επιδόσεων και της ακατάσχετης ξενομανίας, δεν υπάρχει όνομα αναλλοίωτο. Πέρα από το γεγονός ότι πολλοί δίνουν ονόματα άσχετα με εορταζομένους αγίους, αρχαιοελληνικά, περιστασιακά και σύγχρονα, (οι καϋμένοι αδελφοί μας Κύπριοι από τον πόθο για την Μητέρα Πατρίδα έβαζαν ως βαπτιστικό όνομα την «Ελλάδα», επίσης πολλοί «συναγωνιστές» στην περίοδο του κομμουνιστικού κινήματος ονομάτιζαν τα παιδιά τους «λαοκρατία, δημοκρατία»), οι περισσότεροι παραλλάσσουν το αρχικό όνομα και τελικά βγαίνει κάτι σαν όνομα που δε θυμίζει τίποτε από άγιο και από ελληνική γλώσσα.

Έτσι η Παρασκευή γίνεται Βούλα, η Αθανασία Σούλα, η Βασιλική Βίκυ, η Ουρανία Ράνια, η Παναγιώτα Γιώτα, η Ευαγγελία Λούλα και Λίτσα… Ο Δημήτριος λέγεται πλέον Τάκης, ο Παναγιώτης Πάνος, ο Σεραφείμ Μάκης, ο Γεώργιος Γάκης, ο Αθανάσιος Θάνος και Νάσος, ο Αναστάσιος Τάσος και Ανέστης και η Αργυρούλα Ρούλη, η Κωνσταντίνα Ντάντυ και η Δέσποινα Νταίζη… Και μόνο αυτό καθαυτό το γεγονός της αλλαγής είναι ανεπίτρεπτο, το θεολογικό βάθος και λάθος της υποθέσεως όμως είναι ότι παραλλάσσουμε τα ονόματα των αγίων που μαρτύρησαν και αγίασαν για τον Χριστό και την πίστη και από τα μαρτυρικά αίματά τους βγήκε η μνήμη τους, η γιορτή τους και τα ονομαστήριά μας. Το κατάφερε ο διάβολος να μην ακούγεται το ακριβές όνομα του αγιασμένου μάρτυρα που τον έκαψε με την ομολογία και τα πολυώδυνα βάσανα, να μη ταπεινώνεται ο ίδιος και να μη δοξάζεται ο Αληθινός Θεός, «ο θαυμαστός εν τοις αγίοις Αυτού».
 

Σαν να μη έλειπε τούτο μας ήρθαν και τα προτεσταντικά γενέθλια, φαινόμενο του διεστραμμένου δυτικού κόσμου, με αποτέλεσμα να υψώνεται εγωϊστικά ο σημερινός αρρωστημένος και εμπαθής άνθρωπος και να μη γίνεται καμμιά αναφορά στην εξαγιασμένη προσωπικότητα του εορταζομένου αγίου. Όχι τη μέρα που γεννήθηκε ένας άγιος για τον Ουρανό, μέσα από τα αίματά του, αλλά τιμούμε τη μέρα που ένα μικρό και πεπερασμένο ατομικό μέγεθος και πρόσωπο αντίκρυσε το φως του παρόντος αιώνος.
Ας μη πούμε κάποια άλλα ονόματα εποχιακά, κυβερνητικά ή από το ζωϊκό βασίλειο κλπ. όπως Ρήγας, Ρίζος, Δούκας, Ελεφάντω, Αφέντρα, Σουλτάνα, Μόσχω και Μοσχούλα, Γκόλφω και Ρουμπίνη… Μήπως ξέρει κάποιος πότε γιορτάζουν αυτά τα ονόματα;…
 

Το χειρότερο πια είναι τα διπλά και τριπλά ονόματα. Έρχονται παιδάκια να κοινωνήσουν, με τις γιαγιάδες τους κυρίως, (κι είναι αξιέπαινες όντως αυτές οι κυρίες της τρίτης ηλικίας για το έργο τους αυτό) και ακούει κάποιος τρία ονόματα: π.χ. Θεοδώρα, Βασιλική και Ευμορφία! Ψάχνει ο ιερέας για τρία πρόσωπα, κεφάλια και στόματα και ανταποκρίνεται ένα! Βλέπετε έπρεπε να καλύψουμε δύο γιαγιές, που δεν έκαναν πίσω με τίποτε, αν δεν άκουγαν το όνομά τους και από το συγκεκριμένο παιδί και εγγόνι τους, κι ένα δήθεν μυστικό τάμα της μητέρας, όταν ήταν επίτοκος. Από αυτή τη συμπλοκή τώρα προσώπων και ονομάτων, επιθυμιών και ταμάτων, ή το νήπιο γίνεται «φούρνος του Χότζα», διότι η κάθε μια ενδιαφερομένη φωνάζει το παιδί κατά το αρέσκον αυτή όνομα ή βγαίνει ένα σύνθετο όνομα: π.χ. Εβελίνα (=Ευανθία και Ελένη ή Παρασκευή και Ελένη!). Ελεντίνα (= Ελένη και Κωνσταντίνα!). Μαριλίζα (=Μαρία και Ελισάβετ!). «Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα», στην κυριολεξία.
 

Το τοιούτο γεγονός είναι παραποίηση της ελληνικής γλώσσας, ασέβεια στην Εκκλησία, τους αγίους και την Ορθοδοξία, αντίθετο με την Παράδοσή μας και ξενομανία δακρύβρεκτη, που θέλουμε όλοι να κόβουμε και να ράβουμε και να παρουσιαζόμαστε: Τζίμης, Φαίη (από το Σοφία μάλλον) και ό,τι άλλο. Είναι αχαριστία στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, που μαζί με άλλους Διδασκάλους του Γένους, αγωνίστηκε να μη χάσουμε μέσα στα ελληνικά σπίτια τη λαλιά μας και να μη ξεχνάμε τα ελληνορθόδοξα ονόματά μας.
Κι ένα τελευταίο ερμηνευτικό πρόβλημα: Όταν λέμε Αθανάσιος, το όνομα αυτό προέρχεται από τον Μέγα Αθανάσιο, που είναι επώνυμος της Αθανασίας. Αν τώρα πούμε Θάνος, αυτό προέρχεται από τον θάνατο και τη θανή. Αν φωνάξουμε κάποιον Αναστάσιο, το όνομα αυτό προέρχεται από την Ανάσταση. Αν τον πούμε όμως Τάσο τον ίδιο άνθρωπο, τότε αυτό πηγάζει από την τάση του ηλεκτρικού ρεύματος. Το ίδιο ισχύει κι όταν ο Ευθύμιος γίνεται Θύμιος και μας θυμίζει το θυμό κι όταν ο Δημήτριος γίνεται Τάκης και μας ανάγει στον τάκο που βάζουν στις ρόδες των φορτηγών τους οι νταλικέρηδες για να μη κυλίσουν στην κατηφόρα τα οχήματά τους!
 

Αδελφοί, Συγχωρέστε μας! Αλλά μη αλλάζουμε τα ονόματα! Μη τα αλλοιώνουμε! ΄Οσο κι αν γελά η κοσμική παρέα και το σύγχρονο περιβάλλον, εμείς ας εκφωνούμε και ας απαγγέλλουμε τα ονόματα ακριβώς: Ελληνικά και Ορθόδοξα!

Η σεξουαλική εγκράτεια αυξάνει την ικανότητά σου ν’ αγαπάς

«Θέλεις ν’ αποδείξης, πως δεν είσαι ανθρωπάκι, δηλαδή μονάχα ένα σωματικά ανεπτυγμένο αρσενικό ζώο; Μάθε, όπως οι οδηγοί, να κρατάς γερά τα φρένα και το τιμόνι. Όσο για το γκάζι, είναι εύκολο να το χρησιμοποιήσης. Όχι ν’ αφεθής να παρασύρεσαι, μα να αυτοκυριαρχήσαι, αυτό είναι δείγμα ανδρισμού. Ακόμη και στο γάμο θα σου χρειασθή η εγκράτεια, όταν ένας απ’ τους δύο σας είναι βαρύθυμος ή άρρωστος, ή σαν χρειασθή να χωρισθήτε για ένα ωρισμένο χρονικό διάστημα.

Όσο περισσότερο συνηθίζεις τη σεξουαλική εγκράτεια, τόσο αυξάνει η ικανότητά σου ν’ αγαπάς με την καρδιά σου και να προσέχης αυτό που αποκαλύπτει την ψυχή μιας κοπέλλας· ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, μια κίνησι του χεριού, μιαν απόχρωσι στον τόνο της φωνής. Είν’ απαλή μουσική όλ’ αυτά και χρειάζεται άσκησι, για να μπορής να τ’ ακούσης. Θα τα νοιώθης όμως ευκολώτερα, αν χαμηλώνης περισσότερο τα τύμπανα.

Όσο περισσότερο σηκώνεις το φιτίλι μιας λάμπας πετρελαίου, τόσο γίνεται πιο μαύρο το γυαλί της, κι η λάμπα δεν φωτίζει. Πρέπει να ελέγχης το φιτίλι, μπορείς να το σηκώσης σ’ ωρισμένο μόνο ύψος, αλλιώς η λάμπα δεν εκπληρώνει το σκοπό της.» (Walter Trobisch, Αγάπησα ένα κορίτσι, εκδ. Έλαφος, Αθήνα 1980, 23)

Και κάποιος ασκητής του Αγ. Όρους συμβουλεύει μια ομάδα νέων ότι ο γάμος και όχι οι προγαμιαίες σχέσεις ωφελεί πραγματικά: «Έπειτα μας ρώτησε: ‘’Κοπέλες έχετε; (γνεύσαμε καταφατικά). Να τις παντρευτήτε! Κάντε μου αυτήν τη χάρι· τώρα που θα πάτε πίσω στον κόσμο, να τις ζητήσετε σε γάμο. Να μην τ’ αφήνετε τα κορίτσια μόνα τους, ούτε να τα παρατάτε, γιατί η γυναίκα είναι σαν το τριαντάφυλλο· αν το μυρίσης μια φορά και το χαϊδέψης και τ’ αφήσης, μαδάει και μαραίνεται. Πρέπει να το φυτέψης στον κήπο σου και να το περιποιήσαι. Και τότε κι αυτό σου δίνει το πιο καλό του άρωμα και χρώμα!»

Για το ίδιο θέμα προσφέρει ωραία παραδείγματα κι ο Walter Trobisch: «Υπάρχει στη Βίβλο μια παράξενη παρομοίωσι της αγάπης με το θάνατο. Στο Άσμα Ασμάτων κεφ. 8 στίχ. 6 λέγεται: “κραταιά ως θάνατος αγάπη”. Έχουν και τα δυο το κοινό χαρακτηριστικό πως δεν μπορεί κανείς να τα δοκιμάση μονάχα. Αυτή είναι η δύναμί τους, η σοβαρότητά τους. Ή νομίζεις πως θα μπορούσες να δοκιμάσης το θάνατο με το να κοιμηθής βαθειά μια φορά; Έτσι δεν μπορείς να δοκιμάσης και την αγάπη με μια σεξουαλική εμπειρία. Είναι άλλες, ανώτερες οι προϋποθέσεις, για να αποκτήσης την εμπειρία της αγάπης.

Δεν μπορείς να δοκιμάσης ένα αλεξίπτωτο πηδώντας από μια στέγη, μια γέφυρα ή ένα ψηλό δέντρο. Δεν ανοίγει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και σε τόσο ελάχιστο ύψος, και το πήδημα σου θα ‘ναι θανατηφόρο. Πρέπει να πηδήσης από αεροπλάνο για ν’ ανοίξη και να σε βαστάξη.

Έτσι είναι και με την αγάπη. Πρέπει να πετάξης στα ύψη του γάμου, για να ανοίξη σ’ όλο της το πλάτος. Η προσπάθεια να δοκιμάσης τη γενετήσια ορμή σου έξω από το γάμο και χωρίς το στήριγμα της αγάπης, μοιάζει με το θανάσιμο πήδημα από μικρό ύψος.

Όταν είναι κανείς παντρεμένος, η σωματική ένωσι γίνεται κάτω από εντελώς άλλες συνθήκες. Δεν υπάρχει φόβος μην τον ανακαλύψουν, τον προδώσουν ή τον εγκαταλείψουν, ούτ’ ο φόβος μην προκληθή εγκυμοσύνη. Πάνω απ’ όλα υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος ν’ ανοιχθούν οι σύζυγοι ο ένας στον άλλο και γεμάτοι αγάπη να ξεπεράσουν τις δυσκολίες κι αδεξιότητες που παρουσιάζονται πάντα στην αρχή. Η ωλοκληρωμένη αγάπη, που αγκαλιάζει όλους τους τομείς της ζωής, αναπτύσσεται και κλείνει μέσα της και τη γενετήσια ορμή.

Είναι καλό να προετοιμάζεσαι για το γάμο. Αλλά ακριβώς γι’ αυτό δεν έχει πρωταρχική σημασία η σωματική-αισθησιακή λειτουργία των γενετησίων οργάνων. Πιο σπουδαία από την ένωσι των σωμάτων είναι η συνάντησι των καρδιών.

Σπάνια σ’ ένα γάμο έχουν σωματικά αίτια οι σεξουαλικές δυσκολίες. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαν να διαπιστωθούν πριν από το γάμο με μια ιατρική εξέτασι. Τα αίτια της κρίσεως του γάμου είναι πολύ πιο συχνά η έλλειψι ψυχικής επαφής, η ανυπαρξία εσωτερικής αρμονίας.

Άκουσες ποτέ πως σε μια ορχήστρα κουρντίζουν τα όργανα πριν από το παίξιμο; Αρχίζουν με τα σιγανά όργανα, τα βιολιά και τα φλάουτα. Δεν θα ακούγονταν αυτά, αν άρχιζαν με τα τύμπανα και τις σάλπιγγες. Έτσι και στην ορχήστρα του γάμου πρέπει ν’ αρχίσης με την τρυφερή αρμονία της ψυχικής ενώσεως, για να μπορέσης μετά να εναρμονήσης και τη βροντερή γενετήσια ορμή.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
«Το Σώμα του Χριστού και ο κήπος των τέρψεων»

inagiounikolaoutouneou

Με φοβερή διάθεση....Ετοιμάζω βαλίτσες για Πλατύ!!!

Σήμερα μου ήρθε ένα χαρούμενο e-mail από την καλύτερή μου φίλη την Ελένη...την Ελενίτσα! Είναι το παρακάτω τραγούδι...ετοιμάζω τα πράγματά μας για το χωριό και τ'ακούω με πολύ καλή διάθεση...έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, όταν λείπει η Δέσποινα γίνεται....χαμός!!! Τ'αφιερώνω κι εγώ λοιπόν με τη σειρά μου σε όλες τις Δέσποινες με πολλή αγάπη!

Αφιερωμένο στο μικρό μου αγγελούδι που μπήκε πριν από 47 μέρες στη ζωή μας!!! Θα σ'αγαπάω για πάντα, μια ανιδιοτελής αγάπη!!!

Κάπου, σε ένα σπίτι, εκεί γύρω από τη γειτονιά σου, ζει ένα κοριτσάκι. Το λένε Χριστιάννα. Το κοριτσάκι είχε την καλύτερη μαμά του κόσμου. Το φιλούσε και το κρατούσε αγκαλιά, σχεδόν όλη μέρα όταν ήταν μικρό.
Έπαιζε μαζί του με τις κούκλες του και του διάβαζε παραμύθια, αλλάζοντας τη φωνή της. Ακόμα θυμόταν η Χριστιάννα τις φορές που πλατσούριζαν μαζί στο μπάνιο και τα βράδια που της τραγουδούσε με τη μοναδική φωνή, μέχρι να το πάρει ο ύπνος.

Όμως, καθώς το κοριτσάκι μεγάλωνε, η μαμά του άλλαζε. Γινόταν πιο σοβαρή, και συνέχεια του έλεγε τι πρέπει να κάνει και τι να μην κάνει. Ακόμα και η φωνή της είχε αλλάξει. Το χαμόγελο σπάνια φαινόταν πια στα χείλη της και η διάθεση για παιχνίδι την είχε εγκαταλείψει. Η Χριστιάννα είχε στενοχωρηθεί πάρα πολύ και έψαχνε με το μικρό μυαλουδάκι της να βρει, τι κακό είχε βρει τη μαμά της και κάθε μέρα ήταν όλο και χειρότερα. Μάλλον θα ήταν κάποια αρρώστια, που είχε κολλήσει, και την άλλαζε τόσο πολύ.

Μετά από καιρό, παρατήρησε πως κάθε φορά που εκείνη έπεφτε και χτυπούσε, ή κάθε φορά που ήταν στο κρεβάτι με πυρετό, η μαμά της χειροτέρευε. Η ανησυχία της μεγάλωνε και γραμμές χάραζαν το μέτωπό της. Έτσι, κατέληξε πως εκείνη αρρώσταινε τη μαμά της και άρχισε να γίνεται πολύ προσεκτική. Έπλενε τα χέρια της, δεν έτρεχε στις σκάλες και σταμάτησε να ρουφάει τις μύξες της.
Όμως, όχι μόνο δεν είδε καμία αλλαγή, αλλά πρόσεξε πως και οι άλλες μαμάδες ήταν το ίδιο σοβαρές. Ίσως είχαν όλες κολλήσει την ίδια αρρώστια. Επίσης, ήταν φανερό πως όσο κι αν προσπαθούσε, δεν θα κατάφερνε ποτέ να σταματήσει να σκοντάφτει, κι ας μην ανέβαινε πάνω στα κάγκελα του σχολείου, και να κρυολογεί, ακόμα κι αν δεν έβγαζε το μπουφάν της. Είχε απελπιστεί, πώς να βρει τον τρόπο να κάνει τη μαμά της καλά;

Ένα πρωί, ενώ ήταν έτοιμοι να φύγουν για το σχολείο, η μαμά της είχε πάθει την καθημερινή της κρίση. Γύριζε γύρω γύρω και μάζευε πράγματα, έδινε κοφτές οδηγίες σε όλους και φώναζε δυνατά την ώρα κάθε δύο λεπτά. Την στιγμή που είχε σκύψει να δέσει τα κορδόνια της μικρής Χριστιάννας, όχι γιατί δεν ήξερε να το κάνει μόνη της, αλλά για να τελειώνουν πιο γρήγορα, η κόρη της έπιασε το πρόσωπο της μητέρας της με τα δυο της χεράκια και της είπε: «Τι ωραία που ήταν τότε που ήθελες να γίνεις σαν εμένα. Θυμάσαι;» και συνέχισε: «Εγώ δε θέλω να μεγαλώσω και να αρρωστήσω, όπως εσύ και οι άλλες μαμάδες.»
Η μαμά της δεν είχε χρόνο να της εξηγήσει ότι δεν ήταν άρρωστη, πως απλώς είχε τόσα να σκεφτεί και να κάνει. Πώς να περιγράψει σε ένα παιδί τι σημαίνει να είσαι μεγάλος; Πως να της πει ότι ανησυχούσε τόσο για εκείνη; Ένα δάκρυ γέμισε τα μάτια της και επάνω του γυάλισε όλη η λαχτάρα της μητέρας της να περάσει όμορφα με την κόρη της, όπως όταν ήταν ένα μικρό μωράκι στην αγκαλιά της. Όμως ο χρόνος είχε γίνει λίγος και εκείνη ήθελε να μην της λείψει τίποτα.
Ήθελε να είναι πάντα καλά. Δεν είχε καταλάβει ότι με αυτόν τον τρόπο της στερούσε το πιο σημαντικό, τη μαμά της. Εκείνη τη φιγούρα που γεμίζει ευτυχία κάθε παιδική καρδιά. Δεν είχε καταλάβει ότι το γέλιο της μητέρας είναι πολυτιμότερο από όλους τους θησαυρούς πάνω στη Γη.
Η Χριστιάννα έβαλε το χέρι της μέσα στο δικό της και της είπε: «Μη στενοχωριέσαι, με έχεις μάθει να προσέχω και δεν θα κολλήσω ποτέ αυτή την αρρώστια, που κλέβει τα γέλια και τα παιχνίδια.» Η μαμά της έσκυψε και της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο για να σφραγίσει αυτή την συμφωνία μεταξύ τους και έβαλε τα δυνατά της να θυμάται πόσο όμορφα είναι να είσαι παιδί.
Από τότε, σκοπός της μητέρας της ήταν να δείξει στην κόρη της, ότι μπορεί να γίνει μεγάλη, χωρίς να χάσει την παιδικότητά της, γιατί εκεί κρύβεται όλη η χαρά της ζωής. Ακόμα κι όταν έχανε το δρόμο της, προς τον ενθουσιασμό, και απογοητευόταν από όσα γίνονταν γύρω της, αρκούσε μια ματιά μέσα στα παιδικά μάτια για να ξαναβρεί τη σπίθα, που θα κερνούσε φλόγα τη ζωή της.

Κείμενο, Έλενα Κατσαντώνη

Γεννάμεεεεεεεεεεεεεεε.....Τελευταία ανάρτηση με Μια πίτσα πετυχημένη μμμ και πεντανόστιμη!!!

Γεννάμεεεεε....Πρώτα ο Θεός μέσα στις επόμενες μέρες θα'μαστε γονείς! Σαν όνειρο μου φαίνεται! Δεν το'χω συνειδητοποιήσει ακόμη!!! Έφτασε ο καιρός! Οπότε καταλαβαίνετε ότι δε θα'χουμε χρόνο ούτε για ανάσα όχι για αναρτήσεις! Είμαι τόσο ευτυχισμένη Θεέ μου!!! Και για να σας ανοίξω την όρεξη αποφάσισα να ανεβάσω μια συνταγή πίτσας που συνηθίζουμε να τρώμε με την παρέα μας...αν δεν γεννήσω μέχρι αύριο βράδυ αυτήν θα κάνω για τελευταία φορά!!! Είναι πανεύκολη και πεντανόστιμη!

ΥΛΙΚΑ:

Για τη ζύμη :

Αν θέλω να γίνει τραγανή η ζύμη βάζω 1/2 κιλό αλεύρι κοσκινισμένο ή και λίγο παραπάνω.
1 φακελάκι ξερή μαγιά
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
1 κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο
και
χλιαρό νερό...τόσο όσο να μην κολλάει η ζύμη απ'τα χέρια.
Την ανοίγω με τον πλάστη και αφού λαδώσω το ταψί μου στρώνω τη ζύμη μου στο ταψί και συνεχίζω...

Για τη σάλτσα:

Σε λίγο λάδι τσιγαρίζω ένα ξερό κρεμμύδι
μια σκελίδα σκόρδο
μια κουταλιά του γλυκού κάρι
λίγα μανιτάρια κομμένα σε μικρά κομματάκια
μια κουταλιά του γλυκού νοστιμιά
και
σάλτσα όση θέλω...αρκετή για την ακρίβεια γιατί θέλω να καλύψω τη ζύμη μου.
Αφού πάρει μια βράση ρίχνω τη σάλτσα μου στη ζύμη και συνεχίζω...

Για την επιφάνεια:

Βάζω με τη σειρά ή όπως μ'αρέσει:

κονσέρβα καλαμπόκι...ρίχνω αρκετά καλαμποκάκια πάνω στη σάλτσα μου
1 πράσινη πιπεριά κομμένη σε ροδέλες
1 κόκκινη  πιπεριά κομμένη σε ροδέλες
ελιές της αρεσκείας μας κομμένες σε κομματάκια
γαλοπούλα σε φέτες
αν θέλω κόβω και βάζω λουκανικάκια σε κομματάκια, αν έχω κι αν μ'αρέσουν.
κασέρι γκούντα σε φέτες ή τριμμένο
τυρί φέτα την τρίβω με τα χέρια
κεφαλοτύρι ή κάποιο τριμμένο αλμυρό κασέρι
και τέλος
μια ώριμη ντομάτα σε φέτες για την επικάλυψη.

Προθερμαίνω το φούρνο μου στους 200 βαθμούς στις αντιστάσεις (πάνω κάτω) και ψήνω την πίτσα μου περίπου για 35-40 λεπτά...βασικά κοιτάζω να έχει ψηθεί από κάτω και να έχει ξεροψηθεί από πάνω...εμπειρικά με το μάτι δηλαδή. Κορίτσια μου καλή μας όρεξη και καλή αντάμωση με το καλό όταν θέλει κι ο Θεός!

Καλή λευτεριά σε μένα :-) και καλές δημιουργίες σε σας!!!  Φιλάκια πολλάαααααααααααααααααααααααα!

Μμμμμ πεντανόστιμα τυροπιτάκια...και πανέυκολα!

ΥΛΙΚΑ

20γρ ξηρή μαγιά
1 αυγό
1 φλυτζάνι φρέσκο γάλα
μισή κούπα σπορέλαιο
1 κουταλάκι ζάχαρη
1 κουταλάκι αλάτι
μισό κιλό περίπου αλεύρι για ολές τις χρήσεις, κοσκινισμένο (εμένα μου πήρε 420γρ) μέχρι να ξεκολλήσει η ζύμη απ'τα χέρια.
Τα ψήνουμε στους 180 βαθμούς (πάνω κάτω στο φούρνο) μέχρι να ροδίσουν.

Για τη γέμιση θα χρειαστούμε:

Τυρί φέτα και ένα αυγό, τα ομογενοποιώ και βάζω λίγη γέμιση, δεν τα παραγεμίζω. Χτυπάω και ένα αυγό και τα αλοίφω. Θα σας βγούν περίπου 12 μεγάλα τυροπιτάκια (μπουρεκάκια).
Εγώ προσωπικά κρατήθηκα να μη φάω πολλά για να φάει και ο άντρας μου! Ααααχ άντε και καλή μας όρεξη κορίτσια!

ΓΟΝΙΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΕΓΗ …για πάντα

            Έχω ακούσει πολλά όνειρα: “Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω”, ή αργότερα: “Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω”, πιο έπειτα: “Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα, να ησυχάσω” κα απελπισμένες φωνές: “Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε, να ησυχάσω…”.

            Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ. Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν, αλλά… Και ξεπετάχτηκαν αλλά…

             Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα τα έλυναν μόνα τους, αλλά… Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πιά- αλλά… Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά ή με γάμο. Εγώ έκανα αυτό που από ένστικτο έκανε ο γονιός της Μεσογείου και έτσι πραγματικά ησύχασα. Τοποθέτησα τη φράση δηλαδή: γονιός για πάντα και από τότε… ησύχασα.

            Γονιός για πάντα, κάτω από την ίδια στέγη για πάντα και δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο αν τα “παιδιά” είναι αποκαταστημένα, όπως λέμε, έφυγαν απ’ τη φωλιά τους κι έκτισαν δικιά τους. Ξέρουν πως το αποκούμπι του πατρικού σπιτιού υπάρχει κι αναπαύονται σ’ αυτό. Οι επαγγελματικές στεναχώριες υπάρχουν πάντα και βεβαίως θα τις πούμε στο γονιό. Θα τις μεγαλοποιήσουν κιόλας αν θέλετε από μία ασυνείδητη ανάγκη να ακούσουν ένα γλυκό λόγο όπως τότε που έπεφταν σαν παιδιά, χτυπούσαν και ο γονιός τους έλεγε: “Έλα, δεν είναι τίποτα, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει”. Ρώτησα μία φίλη για τον νιόπαντρο γιο της τι κάνει. “Καλά” μου απάντησε. Μόνο που κάθε φορά που ρωτώ, το πληρώνω σε λεφτά, γιατί δεν τα βγάζουν πέρα τα παιδιά. Σκέφτομαι να μην ξαναρωτήσω τι κάνουν, γιατί φαλίρισα.

            Οι οικογενειακοί καβγάδες είναι κάτι συνηθισμένο και χρειαζούμενο, αν θέλετε…

            Το ζευγάρι, αν οι σχέσεις με το πατρικό σπίτι είναι καλές, θα φέρει αυτά τα προβλήματα προς λύσιν η σαν διέξοδο, στο γονικό σπίτι. Όταν ξεθυμάνουν, όταν με χιούμορ και εξυπνάδα τους απομυθοποιήσεις το… τραγικό τους αδιέξοδο και με την πείρα σου τους πείσεις πως η συνύπαρξη δυο χαρακτήρων έχει δυσκολίες για όλους, αλλά είναι γοητευτική η πορεία γνωριμίας και ένωσης μ’ αυτόν τον άλλον ξαναλάμπει ο ήλιος στα μάτια τους. Φεύγουν αγκαλιασμένοι κι εσύ βέβαια ψήνεις καφέ για να συνέλθεις από το σοκ που έπαθες. Αργότερα τα εγγόνια θα βρίσκουν καταφύγιο σε σένα. Η επαφή μαζί τους, μπορεί να μην είναι ποσοτική, δηλαδή να μη μένουμε κοντά κι έτσι να μη βλεπόμαστε και τακτικά ούτε για πολλές ώρες, αλλά ξέρουν πως σε κάθε δυσκολία θα τρέξουν σε σένα και είναι δύσκολος ο δρόμος σήμερα και για τα παιδιά.

            Τα σκέφτηκα αυτά, ετούτο τον καιρό που κάποια εγγόνια μου μπήκαν στην εφηβεία. Στην εφηβεία από την οποία πίστευαν πως είχαν πια ξεμπλέξει και γλυτώσει.

            Και αρχίσαμε ξανά, από την αρχή να κουβεντιάζουμε τα βάσανα του έρωτα, ή να προσπαθώ να ανασκευάσω την εφηβική βεβαιότητα πως “κανείς δεν με καταλαβαίνει”. Έπρεπε να στηρίξω τον άλλον που έχει την αγωνία των εισαγωγικών στο Πανεπιστήμιο, αυτή τη χρονιά. “Θα τα καταφέρω γιαγιά;”, όλο αγωνία ρώτησε, ερώτημα που το ‘χα ξανακούσει και από τα παιδιά μου.

            “Το μωρό, μάνα, αρρώστησε· θα τα καταφέρει ο οργανισμός του να τα βγάλει πέρα;”.

            Πηγαίνεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχονται στο σπιτικό σου τα παιδιά σου. Δεν είναι εκείνα τα παιδικά πρόσωπα που ήξερες. Τώρα σχηματίστηκαν οι πρώτες -αδιόρατες βέβαια, αλλά σχηματισμένες -ρυτίδες, έγνοιας. Και όλοι αυτοί περιμένουν να τους ενισχύσεις την κλονισμένη αυτοπεποίθηση, περιμένουν όχι σοφίες, όχι ρετσέτες και αποφθέγματα. Περιμένουν να τους δώσεις την πίστη για την αξία του αγωνιζόμενου ανθρώπου.

            Κάτω από την ίδια στέγη έρχονται να κουρνιάσουν όνειρα, φόβοι, αγωνίες και τις καινούργιας γενιάς.

            Τι είπατε; Πώς μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά σας ή όταν αποκατασταθούν θα ησυχάσετε;

            Μα ετοιμαστείτε για μία ευλογημένη αλήθεια: “Γονιός για πάντα”! “Κάτω από την ίδια στέγη για πάντα”. Ευτυχώς!!!

ΠΗΓΗ

Ο πιο ωραίος κορμός που έχετε φάει!!!

Δε θέλω να περιαυτολογήσω αλλά μόλις δοκίμασα τον κορμό που έφτιαξα και ξετρελάθηκα!!! Αλήθεια σας λέω αξίζει να δοκιμάσετε να τον φτιάξετε και θα με θυμηθείτε! Τη συνταγή μου την έδωσε η ξαδέρφη του άντρα μου η Κατερίνα και θα'χω να το λέω ότι μ'έσωσε, είναι ένα από τα πιο εύκολα γλυκά που έχω φτιάξει! Δε χρειάζεται ούτε μίξερ ούτε καν να λερώσετε τα χέρια σας! Λοιπόν θα χρειαστείτε: 

Υλικά:

2 πακέτα πτι μπερ

1 μικρό γαλατάκι συμπυκνωμένο γάλα πλήρες

1 φλυτζανάκι του καφέ λικέρ * να μην είναι βαρύ (μαστίχα ή κονιάκ ή αμαρέτο) γιατί θα πικρίσει το γλυκό, κεράσι αν έχετε, εγώ έβαλα ένα χειροποίητο

250 γρ άχνη ζάχαρη

1 βιτάμ 250γρ *το κεσεδάκι όχι το χάρτινο γιατί είναι πιο μαλακό, αυτό κάνει τη διαφορά

3 κουταλιές της σούπας κακάο

και τέλος 

1 σακουλάκι τρούφα σοκολάτας

λαδόκολλα και

αλουμινόχαρτο

Εκτέλεση:

Σε ένα μπολ σπάω τα μπισκότα με τα χέρια και ρίχνω αρκετή ποσότητα απ'το γάλα αλλά όχι όλο, θα μου χρειαστεί αργότερα , ρίχνω και το λικέρ.

Σε ένα άλλο μπολ βάζω την άχνη, το βιτάμ, το κακάο και το υπόλοιπο γάλα και το ανακατεύω, το διαλύω με ένα κουτάλι μέχρι να γίνει αλοιφή.

Κατόπιν ρίχνω το μείγμα με τα μπισκότα στο μπολ με το κακάο και ανακατεύω καλά.

Ανοίγω μια μεγάλη επιφάνεια από λαδόκολλα και ρίχνω αρκετή τρούφα, βάζω το μείγμα μου και από πανω ρίχνω την υπόλοιπη τρούφα, τυλίγω με τη λαδόκολλα καλά και μετά τυλίγω και με το αλουμινόχαρτο και τοποθετώ στην κατάψυξη, αυτό είναι όλο! Όταν περιμένετε κόσμο και δεν προλαβαίνετε να φτιάξετε κάτι ή αν λατρεύετε τα γλυκά φτιάξτε το και θα με θυμηθείτε! Την επιτυχία την έχετε δεδομένη οπότε θα ευχηθώ καλή μας όρεξη!!! 

Μανιταρόσουπα με κριθαράκι, νηστίσιμη και πεντανόστιμη!

Υλικά (για 4-5 άτομα)

1/2 κιλό μανιτάρια πλευρώτους πλυμένα καλά και κομμένα σε μέτρια κομμάτια. Εγώ χρησιμοποίησα μανιτάρια πορτομπέλο.Τα καθάρισα και τα έκοψα σε μικρά κομματάκια.

1 μεγάλο φλυτζάνι κριθαράκι

1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο

1 ώριμη μεγάλη ντομάτα ψιλοκομμένη

1 πατάτα μεγάλη κομμένη ροδέλες

1 καρότα κομμένα ροδέλες

1 κύβο λαχανικών

3 σκελίδες σκόρδο

   αλάτι, πιπέρι, μισό φλυτζάνι κονιάκ

1 μεγάλο φλυτζάνι έξτρα παρθένο ελαιόλαδο

Τσιγαρίζουμε σε μια βαθιά κατσαρόλα το κρεμμύδι και τα καρότα για 5 λεπτά, ανακατεύοντας συνεχώς. Προσθέτουμε κατόπιν την πατάτα, την ντομάτα, το σκόρδο,τον κύβο λαχανικών και 2 ποτήρια νερό. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και προσθέτουμε τα μανιτάρια, το κριθαράκι, το αλάτι και το πιπέρι ( για να μη μας κολλήσει το κριθαράκι ανακατεύουμε συνεχώς και αν κρίνουμε ότι πρέπει προσθέτουμε κι άλλο νερό.)  Βράζουμε το φαγητό μας για μισή ώρα σε μέτρια φωτιά. Ρίχνουμε στο τέλος το κονιάκ, ανακατεύουμε και δοκιμάζουμε ώσπου να δούμε ότι το φαγητό μας έγινε. Άντε και καλή μας όρεξη!

Το νοικοκυριό και η χριστιανική ανατροφή του παιδιού (Γέροντας Παίσιος)

Το νοικοκυριό και η χριστιανική ανατροφή του παιδιού   (Γέροντας Παίσιος)

-Γέροντα , πώς μπορεί μια νοικοκυρά να ρυθμίση τις δουλειές της , ώστε να έχη χρόνο και για προσευχή; Τι αναλογία δηλαδή πρέπει να υπάρχη ανάμεσα στην εργασία και στην προσευχή;

-Οι γυναίκες συνήθως δεν έχουν μέτρο στις δουλειές τους .Θέλουν συνέχεια να ανοίγουν δουλειές. Ενώ έχουν πολλή καρδιά και θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλό νοικοκυριό στην ψυχή τους , ξοδεύουν την καρδιά τους σε ασήμαντα πράγματα. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε ένα ποτήρι με ωραία σχέδια, με γραμμές κ.λ.π. Και αν δεν είχε γραμμές , την δουλειά του πάλι θα την έκανε. Εκείνες όμως πάνε στο κατάστημα και αρχίζουν: « Όχι, τις θέλω μέχρι εκεί τις γραμμές, όχι έτσι, όχι αλλιώς». Και αν έχη και κανένα λουλούδι, ε, τότε είναι που σκιρτά η καρδιά! Έτσι η γυναίκα καταστρέφει όλη τη δυναμικότητά της. Σπάνια θα βρης κανέναν άνδρα να δώση προσοχή σε κάτι τέτοια. Και αν ένα πορτατίφ είναι λ.χ. είναι καφέ η μαύρο, ούτε που το προσέχουν οι άνδρες. Αλλά η γυναίκα θέλει κάτι όμορφο, χαίρεται, δίνει ένα κομμάτι της καρδιάς της σε αυτό, άλλο κομμάτι σε κάτι άλλο, οπότε τι μένει για τον Χριστό; Τα χασμουρητά από την κούρασή της στην ώρα της προσευχής

  Όσο απομακρύνεται η καρδιά της γυναίκας από τα όμορφα, τόσο πλησιάζει τον Χριστό. Και όταν η καρδιά δοθή στον Χριστό, τότε έχει μεγάλη δύναμη! Είδα μια ψυχή αυτές τις μέρες που έχει αφεθή τελείως στον Θεό. Βλέπεις να καίη μέσα της μια γλυκιά φλόγα! Τα πάιρνη όλα στα ζεστά. Ήταν τελείως κοσμική, αλλά είχε καλή διάθεση και κάποια στιγμή τινάχθηκε η σπίθα μέσα της. Χρυσαφικά, λούσα,όλα τα πέταξε.Τώρα ζη με μια απλότητα! Αγωνίζεται, κάνει δουλειά πνευματική. Με τι θυσία κινείται! Ζήλεψε τους Αγίους με την καλή έννοια. Τι κομποσχοίνι, τι νηστείες κάνει, τι Ψαλτήρι διαβάζει!...Φοβερό! Αυτή τρέφεται με την άσκηση τώρα.

- Γέροντα, μία μητέρα μου είπε: «Είμαι αδύναμη σωματικά και κουράζομαι πολύ. Ούτε τις δουλειές προλαβαίνω να κάνω, ούτε μου μένει χρόνος για προσευχή».- -Να απλοποιήση την ζωή της, για να της μένη χρόνος και για προσευχή. Με την απλότητα μια μητέρα μπορεί να κάνη πολλή προκοπή. Αν μια μάνα έχει απλοποιήσει τη ζωή της, αλλά κοπιάζει, γιατί έχει πολλά παιδιά, δικαιούται να πη «κουράζομαι».Αν όμως χάνη το χρόνο της κοιτάζοντας πώς θα παρουσιάση τακτοποιημένο το σπίτι της στους ξένους , τότε τι να πη κανείς; Μερικές μητέρες , για να τα έχουν όλα τακτοποιημένα στο σπίτι, περιορίζουν ασφυκτικά τα παιδάκια και δεν τα αφήνουν να μετακινήσουν μια καρέκλα ή ένα μαξιλάρι. Τους επιβάλουν στρατιωτική πειθαρχία, και έτσι τα παιδιά , ενώ γεννιούνται κανονικά, μεγαλώνουν δυστυχώς βλαμμένα. Ένας μυαλωμένος άνθρωπος , αν δη σε ένα σπίτι που έχει πολλά παιδιά όλα τα πράγματα στην θέση τους, θα βγάλη συμπέρασμα ότι ή τα παιδιά είναι βλαμμένα ή η μάνα είναι βάρβαρη και επιβάλλει στρατιωτική πειθαρχία . Υπάρχει φόβος στην ψυχή των παιδιών , γιʼ αυτό πειθαρχούν. 

 Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι με πολλά παιδιά. Πόση χαρά μου έδωσαν αυτά τα παιδάκια με τις παιδικές αταξίες τους , που χαλούσαν την κοσμική τάξη-το κάθε πράγμα στην θέση του. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αταξία, που κουράζει πολύ τον σημερινό άνθρωπο.Παλιά δεν υπήρχαν πνευματικά βιβλία , για να βοηθηθούν οι μητέρες με την μελέτη. Τώρα υπάρχουν ένα σωρό Πατερικά, ένα σωρό μεταφράσεις, αλλά δυστυχώς οι περισσότερες μητέρες ή ασχολούνται με κάτι χαζά ή εργάζονται, για να τα βγάλουν πέρα.Η μάνα καλύτερα είναι να ασχολήται με την ανατροφή των παιδιών , παρά να καταπιάνεται σχολαστικά με το νοικοκυριό, με τα άψυχα πράγματα. Να τους μιλάη για τον Χριστό, να τους διαβάζη βίους Αγίων. Παράλληλα να ασχολήται και με το ξεσκόνισμα της ψυχής της , για να λαμποκοπάη πνευματικά. Η πνευματική ζωή της μητέρας θα βοηθήση αθόρυβα και τις ψυχές των παιδιών της .Έτσι και τα παιδιά θα ζουν χαρούμενα, και εκείνη θα είναι ευτυχισμένη ,γιατί μέσα της θα έχη τον Χριστό. Αν η μάνα δεν ευκαιρή ούτε ένα «Τρισάγιο» να πη, πώς θα αγιασθούν τα παιδιά της;

- Και όταν, Γέροντα, μια μάνα έχη πολλά παιδιά και πολλές δουλειές;

- Όταν κάνη τις δουλειές στο σπίτι, δεν μπορεί συγχρόνως να προσεύχεται; Εμένα η μητέρα μου μου έμαθε να λέω την ευχή. Όταν σαν παιδιά κάναμε καμμιά αταξία και πήγαινε να θυμώση, την άκουγα που έλεγε: « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν έβαζε το ψωμί στο φούρνο έλεγε: « Εις το όνομα του Χριστού και της Παναγίας». Και όταν ζύμωνε και όταν μαγείρευε, πάλι έλεγε συνέχεια την ευχή. Έτσι αγιαζόταν και το ψωμί και το φαγητό που έκανε, αγιάζονταν και αυτοί που το έτρωγαν. Πόσες μητέρες που είχαν αγία ζωή είχαν και αγιασμένα παιδιά! Να, η μητέρα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη. Ακόμα και το γάλα αυτής της ευλογημένης μάνας, που θήλαζε ο Γαβριήλ –το κατά κόσμον όνομα του Γέροντα Χατζη-Γεώργη ήταν ασκητικό! Είχε αποκτήσει δύο παιδιά και ύστερα ζούσαν με το σύζυγό της εν παρθενία, αγαπημένοι σαν αδέλφια. Είχε ασκητικό πνεύμα από μικρή, γιατί είχε αδελφή μοναχή ,ασκήτρια,την οποία επισκεπτόταν και αργότερα με τα παιδιά της . Ο πατέρας του Γαβριήλ ήταν και αυτός ευλαβής και ασχολούνταν με το εμπόριο, γι αυτό τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στα ταξίδια. Αυτό έδινε την ευκαιρία στην μητέρα του να ζη απλά, να μη «μεριμνά και τυρβάζη περί πολλά», να τον παίρνη μαζί της και να αγρυπνή με άλλες γυναίκες πότε στις σπηλιές και πότε στα εξωκκλήσια. Γι αυτό μετά έφτασε σε τέτοια μέτρα αγιότητος.Η ευλάβεια της μητέρας έχει μεγάλη σημασία. Αν η μητέρα έχει ταπείνωση, φόβο Θεού, τα πράγματα μέσα στο σπίτι πάνε κανονικά. Γνωρίζω νέες μητέρες που λάμπει το πρόσωπό τους , αν και δεν έχουν από πουθενά βοήθεια. Από τα παιδιά καταλαβαίνω σε τι κατάσταση βρίσκονται οι μητέρες.

ΠΛΕΚΤΗ ΤΣΑΝΤΑ ΜΕ ΒΕΛΟΝΑΚΙ!!!

   Καλησπέρα στα κορίτσια της blogoγειτονιάς μας! Τι κάνετε? Πως τα περνάτε το φετινό παράξενο καλοκαιράκι που μια μας δροσίζει και μια μας καίει? Δροσιστήκατε σε κάποια παραλία ή κλειστήκατε στο σπίτι? Εμείς δόξα τω Θεώ μετά τις βολτίτσες μας στη Χαλκιδική επιστρέψαμε στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη...κι αυτό μέχρι την παραμονή του 15Αύγουστου που θα επισκεφτούμε το χωριουδάκι μου...ανυπομονώ να ανταμώσω τους δικούς μου και να επισκεφτώ έναν υπέροχο παιδότοπο που έχουμε με ζωάκια και τεράστια πλατάνια, μετά τις 7 ηωρα έχει μια δροσιά που δε σου κάνει καρδιά να φύγεις! 

   Άργησα να ανεβάσω κάποια ανάρτηση αλλά ελπίζω σιγά σιγά να σας αποζημιώσω, έχω πλέξει ,εδώ και μήνες, τσάντες με βελονάκι αλλά λόγω υποχρεώσεων δε δέησα να τις ανεβάσω. Παρακάτω θα δείτε μια από αυτές σε πολύ αγαπημένα χρώματα, καφέ, μωβ, ροζ και φυσικά μπεζ. Μέσα την έχω επενδύσει με καφέ φόδρα και είναι έτοιμη για χρήση!!! 

Μέχρι την επόμενη ανάρτηση...φιλούθκια πολλά και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!

Καλημέρα καλημέρα καλημέρα! Δεν ξέρω πως νιώθετε εσείς όταν έχετε γενέθλια εγώ πάντως κάθε χρόνο τέτοια μέρα χαίρομαι! Καταρχήν γιατί ξημερώσαμε και σήμερα, δόξα τω Θεώ, δεύτερον γιατί μεγαλώνω και δε με πειράζει καθόλου και έπειτα γιατί θα βρεθώ με αγαπημένα μου πρόσωπα και θα περάσουμε όμορφα! Ακόμη και στο google σήμερα ανέβασαν φωτογραφία γενεθλίων...τυχαίο? Δε νομίζω! Φέτος είναι διπλή γιορτή για μένα γιατί με βρίσκει με την οικογένειά μου που σύντομα θα μεγαλώσει κατά ένα μέλος και αυτό δεν περιγράφεται με λόγια!!! Να΄μαστε γεροί λοιπόν, να χαμογελάμε και να μην στεκόμαστε στην καθημερινότητα που περνάει και αφήνει μόνο άγχος αλλά να ζούμε τη στιγμή και όλα τα καλά που μας έχει δώσει ο καλός και καρδιογνώστης Θεούλης!!! Να περάσετε υπέροχα σήμερα και κάθε μέρα! 

Ως την επόμενη φορά....φιλάκιααααα!!!

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!!!

                                            

Νηστίσιμος σιμιγδαλένιος χαλβάς!!!

Καλησπέρα και καλή σαρακοστή να έχουμε!

Τι πιο εύκολο από έναν νηστίσιμο σιμιγδαλένιο χαλβά? Λοιπόν κάντε τη συνταγή και θα με θυμηθείτε!

Συνταγή:

Υλικά:

5 κούπες νερό
2,5 κούπες ζάχαρη
1 ξύλο κανέλας
1 φλούδα λεμονιού
6 γαρίφαλα
1 κούπα σπορέλαιο
2 κούπες σιμιγδάλι χοντρό
1/2 της κούπας αμύγδαλα ή κουκουνάρια
λίγο ξύσμα λεμονιού

Εκτέλεση:

Σε μια κατσαρόλα διαλύω τη ζάχαρη με το νερό, βάζω την κανέλα, τη φλούδα λεμονιού και τα γαρίφαλα και βράζω το μείγμα μου για 5΄ λεπτά, αφού βράσει αποσύρω από τη φωτιά και αφαιρώ τα μυρωδικά.Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνω το σπορέλαιο και ρίχνω το σιμιγδάλι, το καβουρντίζω σε μέτρια φωτιά μέχρι να ροδίσει, όσο πιο σκούρο γίνει τόσο πιο βαρύς θα γίνει ο χαλβάς, αν θέλετε μην τον καβουρντίσετε τόσο πολύ ώστε να μη γίνει πολύ σκούρος.Λίγο πριν τελειώσει το καβούρντισμα, ρίχνω τα αμύγδαλα ή τα κουκουνάρια για να ψηθούν και να ροδίσουν κι αυτά.Αδειάζω το μείγμα μου με πολλή προσοχή στο σιρόπι (όταν ρίχνετε τον χαλβά στο σιρόπι επειδή είναι ζεστά και τα 2, το σιρόπι πετάει τον χαλβά και μπορεί να σας κάψει) και προσθέτω το ξύσμα λεμονιού, ανακατεύω πάνω στη φωτιά ώσπου να φουσκώσει το σιμιγδάλι και ν' απορροφήσει όλο το νερό, όταν θα ξεκολλάει ο χαλβάς απ'το κουτάλι σας τότε είναι έτοιμος, κατεβάστε την κατσαρόλα απ' τη φωτιά και σκεπάστε με μια πετσέτα και μετά με το καπάκι της και αφήστε για 15΄, βάλτε σε μια φόρμα και πατήστε να πάρει το σχήμα της και αναποδογυρίστε τον σε πιατέλα.Πασπαλίστε με κανέλα και καβουρντισμένα αμύγδαλα ή κουκουνάρια. Καλή επιτυχία!!!

Α beautiful Crochet Ladybug Hat! ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΚΟΥΦΑΚΙ ΠΑΣΧΑΛΙΤΣΑ ΜΕ ΒΕΛΟΝΑΚΙ!!!

   Καλησπέρα στην αγαπημένη blogoγειτονιά μου! Τι κάνετε? Μου λείψατε φουλ! Εύχομαι όλους αυτούς τους μήνες που έχω να αναρτήσω να είσαστε καλά, να περάσατε καλά και να κάνατε πράγματα που αγαπάτε. Το Δεσποινάκι εκτός απ' τα όμορφα και τα δύσκολα που βιώνουμε δεν έχει αφήσει επ' ουδενί το πλέξιμο. Έτσι αποφάσισα σήμερα, αν και με πυρετό, να ανεβάσω αυτό το σκουφάκι που είναι και το αγαπημένο μου και να ετοιμάσω τις βαλίτσες μας για εκδρομή γιατί πως να μείνεις Θεσσαλονίκη ένα τέτοιο τριήμερο, όταν όλη η πόλη έχει αδειάσει???

   Αυτό το σκουφάκι το' χω χαρίσει στη φίλη μου τη Γεωργία για τη μικρή της πριγκίπισσα και νομίζω ότι είναι ότι πιο γλυκό υπάρχει για κοριτσίστικο κεφαλάκι! Εύχομαι να το χαρεί και υπόσχομαι να της φτιάξω κι άλλα στο μέλλον! 

   Η πλέξη είναι απλή και εύκολη, χρειάζεται μόνο χρόνος και πολλή αγάπη!  

Την επόμενη φορά θα αναρτήσω και οδηγίες πλέξης.

ΣΚΟΥΦΑΚΙ ΠΑΣΧΑΛΙΤΣΑ ΜΕ ΒΕΛΟΝΑΚΙ

Καλό τριήμερο!!! Να περάσετε όμορφα!

New very very easy scarf,gloves and a difficult crochet bag!!! Καινούρια πολύ πολύ εύκολα κασκόλ,γάντια και ένα(δύσκολο στην πλέξη)τσαντάκι για τα βελονάκια μου!!!

ΚΑΣΚΟΛ,ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΚΑΙ ΓΑΝΤΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΝΑΚΙ

ΓΑΝΤΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΝΑΚΙ

ΤΣΑΝΤΑΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΕΛΟΝΑΚΙΑ ΜΟΥ

Προσθήκη λεζάντας

ΤΣΑΝΤΑΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΒΕΛΟΝΑΚΙΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟ ΜΕ ΒΕΛΟΝΑΚΙ 

Όταν η Παναγιά συνάντησε τη Μάνα του Ιούδα

Οι δύο Μητέρες...

Μ’ αργό το βήμα η Παναγιά,
μ’ αμέτρητο τον πόνο,
την νύχτα από τον Γολγοθά κατέβαινε με μόνο
τον Ιωάννη πλάι της
μες στο σκοτάδι εκείνο
κι οι πέτρες ανατρίχιαζαν στον μυστικό της θρήνο.

Γύρω, τριγύρω σιγαλιά,
βουβός είναι ο δρόμος.
Θαρρείς τον κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος.
Κι όσο βαδίζουν σαν σκιές
στ’ άχαρα εκείνα μέρη,
μοιρολόγια λέει η Παναγιά, τα πιο όμορφα που ξέρει.

Κι ο αντίλαλος,
απ’ όπου κι αν διαβαίνει
κάθε λουλούδι τρυφερό, που βρίσκεται μαραίνει.
Πώς να μην κλάψει που ΄γινε
γι’ αυτήν σκοτάδι η μέρα;
Κι αν είναι Αυτός θεάνθρωπος, εκείνη είναι μητέρα.

Και να που ακόμη μια φωνή
την ερημιά ταράζει.
Αχ, τι φωνή λυπητερή. Ποιός και γιατί στενάζει;
Ποιος σαν Αυτήν άλλος πονεί
και μοιρολόγια λέει;
Μη του παιδιού της το χαμό κι άλλη μανούλα κλαίει;

Ναι, κάποια μάνα είναι αυτή,
που μονάχη στην άκρη,
απαρηγόρητα θρηνεί και χύνει μαύρο δάκρυ.
Και τούτη σαν τη Μαριάμ,
τον γιο της έχει χάσει
και δεν μπορεί τέτοιο κακό ποτέ να το ξεχάσει.

Η Μαριάμ τον Ιησού
τον είδε σταυρωμένο
και τούτη είδε τον γιόκα της στο δέντρο κρεμασμένο

Και κλαίει, μα το κλάμα της
δεν συγκινεί κανένα.
Νιώθει όμως τον πόνο της, η Παναγιά η Παρθένα.
Που την ακούει τραβά
και πάει να την γνωρίσει,
λόγια αγάπης να της πει, να την παρηγορήσει.

Μ’ ένα γλυκό χαμόγελο,
συμπόνοια γεμάτο,
μάνα της κράζει, δύστυχη μη σέρνεσαι ‘δω κάτω!
Δεν είσαι μόνη που έχασες
το φως το των ματιών σου
Είμαι κι εγώ, μην δέρνεσαι ποιος ήταν πες μου ο γιος σου;

Και αυτή δειλά, σαν ένοχος της απαντά:
Αδελφή μου,
Ιούδας ονομάζεται το σπλάχνο, το παιδί μου.
Μόνο μια μάνα, μόνο αυτή,
σ’ όλο τον κόσμο ξέρει
Ποιο κοφτερό νιώθει βαθιά, στα σπλάχνα της μαχαίρι.

Στους πέντε δρόμους ρίχτηκα,
παιδί μου σαν ζητιάνα.
Αχ κάλλιο να μην έσωνα, Θεέ μου, να γίνω μάνα.
Η Παναγιά κατάλαβε,
τον γιο της τον γνωρίζει,
μα σαν μητέρα του Χριστού, δεν φεύγει, δεν γογγύζει.

Τον ιδικό της τον καημό
ξεχνά την ώρα εκείνη
Και για τη μάνα τώρα αυτή, τα δάκρυά της χύνει.
Σκύβει και την ασπάζεται,
χαϊδεύει τα μαλλιά της
και την κρατάει με στοργή πιστά στην αγκαλιά της.

Της λέει λόγια της καρδιάς
και την γλυκομερώνει.
Της δίνει θάρρος, δύναμη κι απάνω την σηκώνει.
Έλα και μείνε σπίτι μου, την νύχτα να περάσεις,
εκεί κι οι δυο τον πόνο μας, τον μητρικό να πούμε,
το δάκρυ μας να σμίξουμε και να προσευχηθούμε.

Η μια στης άλλης το πλευρό,
σκυφτές συλλογισμένες,
οι δυο μανάδες περπατούν αδελφαγκαλιασμένες.
Ο Ιησούς,
που στον Γολγοθά κρεμάται,
έδωσε τέτοιαν εντολή: Αλλήλους ν΄ Αγαπάτε!

πηγή: http://lllazaros.blogspot.gr/2012/10/blog-post_1912.html

Και πλέκω πλέκω πλέκω μπερεδάκια με βελονάκι!

   Καλησπέρααααααααα κορίτσια! Τι κάνετε? Είστε καλά? Εύχομαι, μετά τις φοβερές πλημμύρες και το χαλάζι που έριξε σε Αθήνα και Ημαθία, να είστε καλά και να μην υποστήκατε ζημιές. Εγώ συνεχίζω ακάθεκτη να πλέκω πλέκω πλέκω και δε σταματώ γιατί νιώθω τόσο ευτυχισμένη κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα πλεκτό μου που δε συγκρίνεται με τίποτα πιστέψτε με! ;-) 

   Αυτή τη φορά μου ζητήθηκε να πλέξω μπερεδάκια σε πραγματικά πολύ όμορφα χρώματα που όποιος τα είδε τα ζήλεψε, μέχρι κι εγώ τα ζήλεψα και αυτή τη στιγμή πλέκω το δικό μου ασπρόμαυρο μπερεδάκι! Εύχομαι να σας αρέσουν! 

Λαδί με μοβ λουλούδι, σάπιο μήλο με γκρί λουλούδι,λευκό και ασπρόμαυρο.

Λευκό

Σάπιο μήλο με γκρί λουλούδι 

ασπρόμαυρο

Τα λέμε σύντομα, πρώτα ο Θεός! Φιλιά πολλά ως τότε! ;-)

Συνέχεια πλεκτών...καρφιτσοθήκες!

Δε σταματώ να πλέκω ποτέεεεε! Καλησπέρα πέρα για πέρα! Εύχομαι να είστε όλες/όλοι τέλεια όπως εγώ!!! Προχθές εκεί που καθόμουν βρήκα ένα σχέδιο με καρδιές, πήρα φόρα που λέτε (όπως πάντα) και έκανα αρκετές και σκέφτηκα να τις κάνω δώρο στις κολλητές μου για να βάζουν πάνω τις καρφίτσες τους...καρφιτσοθήκες με λίγα λόγια! Έτσι και χρήσιμες θα βγούν και σίγουρα οι φίλες μου θα με θυμούνται πιο συχνά...όχι ότι θα με ξεχάσουν!!! χαχαχα! Και να θέλουν δε μπορούν!!!! Πως σας φαίνονται? Με μεγάλη μου χαρά να σας δώσω οδηγίες κατασκευής...και μια ιδέα που μου ήρθε μόλις τώρα...αν συνδιάσετε κόκκινο με λευκό και μαύρο μπορείτε να τις κάνετε δώρο στον αγαπημένο σας!

Αααα ξέχασα να σας πω ότι βρήκα και ένα εύκολο σχέδιο λουλουδάκι με φύλλα!

Με την πρώτη ευκαιρία θα σας δείξω και άλλες πλεκτές δημιουργίες μου! Εώς τότε φιλιά πολλά και να περνάτε σούπερ!

Πλεκτά σκουφάκια κουκουβάγια και ροζ παπουτσάκια!

Φίλες μου αγαπημένες...και φίλοι μου πολύ καλησπέρα σας! Σήμερα είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου μέρες γιατι...χιόνισε!!!! Ζήτωωωωω! Το αγαπημένο μου είναι να ξυπνάω το πρωί και να το'χει στρώσει, ναι το ξέρω κάνω σα μικρό παιδί αλλά δεν είναι πανέμορφη εικόνα να ξυπνάς  το πρωί και ν 'αντικρίζεις ένα χιονισμένο χωριό?! Οπότε καταλαβαίνεται ότι έμεινα μέσα και έπλεξα, δεν το συζητώ ότι έχουν πάρει φωτιά τα βελονάκια!!! Οι κουκουβάγιες είναι ότι πιο εύκολο και γρήγορο από σκουφάκι έχω πλέξει τον τελευταίο καιρό. Το γαλάζιο το έπλεξα για το μπέμπη ενός φίλου μας και το ροζάκι με τα παπουτσάκια είναι για τη νεογέννητη μπέμπα του συμμαθητή μου του Μανώλη! Λοιπόν περιμένω ν 'απαντήσω στις όποιες απορίες σας και αν μπορώ να βοηθήσω, τις φίλες που θέλουν να φτιάξουν μια κουκουβάγια, θα ήταν χαρά μου! Έχω πάρα πολλά όμορφα και πρωτότυπα πλεκτά να σας δείξω, αλλά αυτά την επόμενη φορά! Μέχρι τότε να έχετε ένα υπέροχο απόγευμα, να πάτε βολτίτσα για ζεστή σοκολάτα ή τσαγάκι και να απολαύσετε την τόσο ρομαντική ημέρα...και νύχτα που έρχεται! Φιλιά πολλάααααααα!!!